حافظ

صوفی نهاد دام و سر حقّه باز کرد                        
بنیاد مکر با فلک حقّه باز کرد

بازی چرخ بشکند شش بیضه در کلاه                    
زیرا که عرض شعبده با اهل ناز کرد

ساقی بیا که شاهد رعنای صوفیان                      
دیگر به جلوه آمد و آغاز ناز کرد

این مطرب از کجاست که ساز عراق ساخت            
و آهنگ بازگشت به راه حجاز کرد

ای دل بیا که ما به پناه خدا رویم                         
زانچ آستین کوته و دست دراز کرد

صنعت مکن که هر که محبت نه راست باخت          
عشقش بروی دل در معنی فراز کرد

فردا که پیشگاه حقیقت شود پدید                          
شرمنده رهروی که عمل بر مجاز کرد

ای کبک خوش خرام کجا میروی بناز                   
غّره مشو که گربه زاهد نماز کرد

حافظ مکن ملامت رندان که در ازل                     
ما را خدا ز زُُهد ریا بی نیاز کرد